peTer

Hij was altijd al het pispaaltje van de klas. Niet omdat hij er anders uit zag ofzo, hij had namelijk geen rare kleren aan en de acné speelde hem ook geen parten. Hij lachte niet raar en in sociaal opzicht was hij ook best goed. Hij had een normaal portie vrienden met wie hij gewoon leuke dingen deed in het weekend. Maar toch was Theo het pispaaltje van de klas. Theo had namelijk idealen. Je weet wel, die dingen waar opa en oma het steeds over hebben, die dingen die je moet verwezenlijken.
Eén van die idealen was dat Theo altijd als eens lenig had willen zijn, want Theo was een onritmisch lulletje met de soepelheid van een beukenboom. Zo graag zou hij eens doorbreken met een danspasje, een acrobatische oefening of met een wereldrecord saltospringen van de hoge in het plaatselijke zwembad.

Op een zonnige dinsdag in maart liep Theo over het schoolplein richting de kamer van Evert Boskabouter, de conrector.
Na een beleefd klopje dat werd beantwoord met een donderend, maar welbekend ‘Ja!’, liep Theo binnen. ‘Zeg eens mijnheer Bos, wat zou u er van vinden als ik een poosje vrij neem van school?’,begon Theo glimlachend. De roodaanlopende man stond op achter zijn bureau en het viel Theo nu pas op hoe klein hij eigenlijk was. Hij stond namelijk rechtop en zijn handen waren nog als vastgekleefd aan het horizontaal liggende absentieboek.
‘Eruit!’, schreeuwde Bos terwijl zijn ogen haast uit zijn oogkassen knalden, ‘En laat ik je hier nooit meer zien!’
Met een voldaan gevoel liep Theo naar buiten, het plein op. Daar stonden wat klasgenoten van hem, hun tussenuur op te vullen met shag.
‘Hoe was het bij Boskabouter?’, riep Gerard, niet bepaald de slimste van het stel. Theo liep door en mompelde iets van ‘Mission Accomplished’. Het zou nog een hele poos duren voordat ze hem weer zouden zien.

Vanaf dat moment, welk Theo als mijlpaal in de geschiedenis van zijn familie bestempelde, zat hij niet meer stil. Allereerst werken aan lef. Want, zoals Theo redeneerde, lef staat aan het begin van alles wat je wilt. Hij deed allerlei oefeningen en trainde volgens een strak schema.
Het volgende onderdeel was lenigheid. Verscheidene Gymnastische oefeningen werden uit de kast getrokken en Theo ontwikkelde wat je kunt noemen: een slangenlijf. Hij likte zijn elleboog terwijl hij de meest onmogelijke yogahoudingen aannam.
Dit alles werd gevolgd door krachttraining in combinatie met acrobatiek. Alles deed Theo om maar de beste te kunnen zijn in zijn éénpersoonswereldje. En zonder rivaal ligt de lat écht onmetelijk hoog.

Tijden verstreken maar Theo kwam terug. Zijn klasgenoten waren verbijsterd, al zij zagen waren twee ontzettend gespierde kaken. Theo verhulde het onweerstaanbare atletenlichaam onder wijde kleren. Zijn durf was toegenomen, zijn minderwaardigheidscomplex bleef.
Op een mooie dinsdag in maart, bevond de klas van Theo zich in Alkmaar (perron 2, centraal station om precies te zijn). Er ontstond een warrig gesprek wat lastig te volgen was door de vele langsrazende intercity’s. Tijdens een lange periode van lawaai, waarin af en toe een stilte viel hoorde men een zeventienjarige jongensstem alles overtreffen met een luid geschreeuw. In het stille ogenblik dat volgde was er diezelfde, nu kalme stem, die zei: ‘Ik durf alles’.
En met een welgemikte salto sprong Theo voor de trein naar Amsterdam.